"Niebo vs Piekło"

Rozdział I

                                                                           
Miałam normalne życie , życie nastolatki z normalną kochającą rodziną, ze wspierającymi mnie przyjaciółmi.
Miałam dwoje najlepszych przyjaciół, a mianowicie Laurę oraz Rafaela (Rafiego).



Byłam właśnie z Rafim w parku. Rozmawialiśmy, śmialiśmy się, a ja od pewnego momentu czułam się nieswojo, zupełnie jakby ktoś nas obserwował. Najpierw się rozejrzałam, lecz gdy nikogo nie zauważyłam, postanowiłam się odwrócić. Zobaczyłam wpatrującego się w nas jakiegoś nastolatka na oko w moim wieku. Rafi zauważył, iż jestem niespokojna i od razu zareagował...
- Hej Nan, wszystko w porządku?
- Niee...tylko - odwróciłam się na chwilę w stronę kolegi, aby za chwilę znów powrócić wzrokiem do owego "Pana nieznajomego" ale gdy to zrobiłam nikogo już nie było <dziwne>.
- Tylko, co? - Dopytywał się już zaniepokojony kolega.
- Nic. Wydawało mi się coś.
- Na pewno ? Wiesz gdyby coś było nie tak....
- Tak, tak wiem mogę się wtedy zgłosić do Ciebie. Spokojnie wiem. Nie martw się .
- No dobrze, to wróćmy do tematu...- i tak rozmawialiśmy jeszcze trochę, natomiast ja nadal czułam wzrok Pan N.


Następnego dnia w szkole...w klasie mojej i Rafa ( niestety ale Laura chodzi do innej szkoły), pojawił się nowy uczeń.
- A, więc do naszej klasy dołączy nowy uczeń. Dopiero się tu wprowadził więc mam nadzieję, że miło go powitacie.
Wszyscy byli ciekawi nowego, ja również, do póki go nie zobaczyłam...
Był to ten sam chłopak który tak bacznie nas obserwował...a może...może mi się to wydawało...Już sama nie wiem.
- No, śmiało - zachęcił go nauczyciel - przedstaw się.
- Mam na imię Gabriela, więcej nie musicie wiedzieć, ponieważ długo tu nie pobędę.
Zdziwiłam mnie jego wypowiedź, albo jest faktycznie "dziwny", albo przeprowadził się na niedługi okres czasu. Nauczyciel również się trochę zdziwił.
- Dobrze, w takim razie usiądź z panną Naomi. Ostatnia ławka pod oknem. Ona pomorze Ci się zaaklimatyzować w klasie.
No pięknie, że Rai musiał usiądź dzisiaj z kolegom. Ten cały Gabriel usiadł obok i podał mi rękę.
- Witaj. Myślę, że się dogadamy. - Powiedział z uśmiechem. Jej, jak dziwnie. Myślałam, że taki ponurak jak On nigdy tego nie okazuje.
- Hej. Ja też tak sądzę. - Podałam rękę i odwzajemniłam uśmiech, bo co innego miałam zrobić?...Może powiedzieć: "Hej to ty nas obserwowałeś wczoraj w parku? Jesteś dziwny." - i wyjść. Nie...No pewnie, że nie. Więc niestety, ale całą lekcję czułam się...nieswojo.
Na przerwie Gabriel rozpoczął rozmowę, a co mnie zdziwiło nigdzie nie wiedziałam mojego przyjaciela, a przecież każdą przerwę spędzaliśmy razem.


2 tygodnie później...

W miarę możliwości zaprzyjaźniłam się z nowo poznanym uczniem, choć nie zmienia to faktu, iż uważam, że jest delikatnie mówiąc...Trochę dziwny. Taki mroczny, tajemniczy, innymi słowy wzbudza moją ciekawość, ale Rafi ciągle mnie poucza, że "On na moi miejscu nie ufałby Gabrielowi", nie rozumiem go.

  

                                                           
Jest piątek. Nareszcie!!!....

Ostatnia godzina lekcyjna i upragniony, tak długo wyczekiwany weekend. Do domu wracałam z moim przyjacielem.
- Wiesz, nadal uważam, że nie powinnaś się z nim zadawać. - Oczywiście chodzi mu o Gaba.
- Nie rozumiem o co Ci chodzi? Co do niego masz, że mi takie rady dajesz? - Spytałam już zirytowana całą tą sytuacją , no bo ile można ciągnąć jeden temat.
- Niby nic, tylko... jakoś nie budzi mojego zaufania.
- Mhm...- moja baaardzo dyplomatyczna odpowiedź.
- No dobra, dobra. Już się zamykam. Wiesz, że jutro jest festyn w parku?
- Świetnie, idziemy?
- Jasne. Przyjdę po Ciebie o 16:00. Ok?
- Tak, ale pod jednym warunkiem.
- A  jakim? - Powiedział z szelmowskim uśmiechem.
- Skończysz w końcu temat Gaba.
- A, to...no ok. Myślałem, że dasz jakiś ciekawszy warunek.
- Idź, bo Cię palne...- dostał ode mnie kuksańca w ramię i zaczęliśmy się śmiać. Nawet nie wiem kiedy dotarliśmy pod mój dom.
- To do jutra! - Rzuciłam  na odchodne.
- Pa.
I tak skończył się męczący tydzień szkolny. Wieczorem porozmawiałam jeszcze z kuzynką na skype (niestety nie mieszka w Polsce, razem z rodzicami przeprowadził się do Grecji), wzięłam kąpiel i poszłam spać.

Następny dzień....

Już z rana zaczęłam się szykować na dzisiejszy festyn ( nie to żebym była rannym ptaszkiem. O nieee... w ręcz przeciwnie, po prostu  nie mogłam się doczekać tego festynu...jak małe dziecko).

Nadeszła upragniona 16:00, a mojego blondaska nie było ( zapomniałam wspomnieć, że Raf jest zupełnym przeciwieństwem Gaba, gdyż ma blond włosy i ciemną karnację której zawsze mu zazdrościłam, a Gabriel ma kruczo-czarne włosy, które wspaniale odznaczają się przy jego białej, wręcz porcelanowej cerze ). Osobnik zawsze tak punktualny, który przy każdej okazji ( a ma ich całkiem sporo ) wypomina mi spóźnialstwo, sam nie przychodzi o czasie. Ha nie zapomnę mu tego wypomnieć. Poderwałam się słysząc pukanie. Od razu popędziłam w stronę drzwi.... 

*************************************************

No pierwszy rozdział naszego nowego opo. Jak na razie nic się nie dzieje, ale to kwestia czasu gdyż już niedługo nasza bohaterka dowie się czegoś co przewórci jej życie o 360 stopni....tego możecie być pewni :). Tymczasem życzymy miłego czytania i prosimy o komentarze.

Pozdro  Sandii&Ania